Redding nabij

Mijn collega Liesbet Stam-Gommans schreef in haar vorige column dat zij gedreven wordt door de vraag: ‘Zien we wat een kind nodig heeft om zich verder te ontwikkelen?’ Een vraag die ook mij drijft, zij het vanuit een andere hoek.

Mijn ervaring ligt in het voortgezet onderwijs, waar ik als docente Nederlands, mentor, leerlingbegeleider en coach steeds bezig was om dat wat ik signaleerde samen met de leerling om te zetten naar passende interventies. Passend voor die leerling, op dat moment, in die specifieke fase van zijn of haar ontwikkeling. Maatwerk samen met – en vooral door – de leerling vormgegeven. Een prachtig proces om een rol in te kunnen vervullen. Naar mijn mening is maatwerk nu misschien wel belangrijker dan ooit.

Minister Slob komt met een nationaal steunplan om onderwijsachterstand (waarbij we de discussie over het woord ‘achterstand’ even achterwege laten) weg te werken die is ontstaan door de coronapandemie. Het doet me denken aan een reddingsplan. Maar als je al vindt dat er ‘gered’ moet worden, dan is de vraag: op welke manier? En niet geheel onbelangrijk: wie moet er gered worden en door wie? Essentiele vragen, lijkt me. De associatie met een superheld is snel gemaakt. Ik grinnik bij de gedachte aan Superman die zich deze vragen niet stelt en blindelings hetzelfde procedé toepast, of het slachtoffer nu op een brandende flat staat of beroofd wordt van zijn tas.

Laten we juist nu goed kijken naar individuele behoeften van leerlingen. Ik hoop dat het onderwijs die ruimte krijgt en ook neemt, want de sleutel voor ‘redding’ zoek je bij de leerling.