Stelling

De stelling

‘Het signaleren van behoeften is belangrijker dan het signaleren van begaafdheid’

Hoogbegaafdheid krijgt steeds meer aandacht in het (onderwijs)veld, wat blijkt uit de groeiende aantallen specialisten en onderwijsaanpassingen. Verschillende wetenschappelijke bevindingen hebben de praktijk al bereikt; de op IQ gebaseerde kijk heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een focus op kenmerken en gedragingen.[1] Het taalgebruik blijkt echter hardnekkiger, in de praktijk wordt nog steeds veel gesproken over ‘hoogbegaafde kinderen’ en over het ‘signaleren van hoogbegaafdheid’. Die bewoordingen suggereren dat hoogbegaafd een categorie is, in plaats van de nadruk te leggen op individuele kenmerken, gedragingen en behoeften.[2] En is het signaleren en tegemoetkomen aan behoeften van kinderen niet uiteindelijk waarhet om draait?

 

Dit artikel is exclusief voor abonnees

Dit is een premium artikel, om dit hele artikel te lezen dient u ingelogd te zijn.
Heeft u nog geen abonnement bekijk onze abonnementen via onderstaande knop