De stelling

Hoogbegaafdheid krijgt steeds meer aandacht in het (onderwijs)veld, wat blijkt uit de groeiende aantallen specialisten en onderwijsaanpassingen. Verschillende wetenschappelijke bevindingen hebben de praktijk al bereikt; de op IQ gebaseerde kijk heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een focus op kenmerken en gedragingen.[1] Het taalgebruik blijkt echter hardnekkiger, in de praktijk wordt nog steeds veel gesproken over ‘hoogbegaafde kinderen’ en over het ‘signaleren van hoogbegaafdheid’. Die bewoordingen suggereren dat hoogbegaafd een categorie is, in plaats van de nadruk te leggen op individuele kenmerken, gedragingen en behoeften.[2] En is het signaleren en tegemoetkomen aan behoeften van kinderen niet uiteindelijk waarhet om draait?